چاپ

سیاست و بازاریابی - جورج وستینگهاوس از چهره‌های ماندگار صنعت حمل‌ونقل ریلی و همچنین الکتریسیته بود که تأثیرات عمیقی در پیشرفت‌های فناوری در قرن 19 و 20 داشت.

جورج وستینگهاوس جونیور (George Westinghouse Jr) مخترع و مهندس آمریکایی قرن 19 و 20 بود که نامش در مهم‌ترین اختراعات و دستاوردهای تاریخ به چشم می‌خورد. از مهم‌ترین دستاوردهای او می‌توان به ترمزهای هوایی قطار و پیشگامی در صنعت برق اشاره کرد. او در 19 سالگی اولین پتنت خود را ثبت کرد و یکی از رقبای اصلی توماس ادیسون ، دیگر مخترع بزرگ تاریخ بود. او با معرفی جریان برق متناوب دربرابر جریان برق مستقیم ادیسون، مفاهیم مهمی را به صنعت توزیع برق معرفی کرد و در پیشرفت‌های پس از آن هم موفقیت‌های زیادی داشت. نیکولا تسلا از همکاران مهم وستینگهاوس در توسعه‌ی فعالیت‌های متمرکز بر صنعت برق بود. او در شرکت وستینگهاوس الکتریک مشغول به کار بود و پس از ناامیدی از ادیسون، اختراعات خود را با رقیب او یعنی جورج شریک می‌شد. به‌هرحال نام این سه مخترع بزرگ همیشه در صنعت برق به چشم می‌خورد و شاید همین رقابت‌ها، منجر به پیشرفت‌های سریع و تأثیرگذار در صنعت شد. علاوه‌بر صنعت برق، حمل‌ونقل ریلی نیز به وستینگهاوس مدیون است. او ترمزهای هوایی را برای قطارها طراحی و اختراع کرد که منجر به افزایش ایمنی این وسایل نقلیه شد. وستینگهاوس ابتدا شرکت WABCO را برای ساخت ترمزهای هوایی تأسیس کرد و پس از آن نیز شرکت‌های یونیون سوئیج و وستینگهاوس الکتریک به ترتیب برای تولید انبوه اختراعات و پیاده‌سازی طرح‌های مخترع بزرگ، شروع به کار کردند. وستینگهاوس همیشه به رفتارهای دوستانه و مناسب با کارمندان و کارگران مشهور بود و اقدامات قابل‌توجهی هم برای بهبود اوضاع زندگی آن‌ها انجام می‌داد.

امضای جورح وستینگهاوس تولد و تحصیل
جورج وستینگهاوس، 6 اکتبر سال 1846 در روستای کوچکی در نزدیکی سنترال بریج نیویورک به دنیا آمد. جدّ او از مهاجران ابتدایی آمریکا بود که به‌همراه مادر بیوه‌اش در سال 1755 به آمریکا آمد. پدر او نیز جورج نام داشت و مادرش اماتیل ودر بود. آن‌ها 10 فرزند داشتند که جورج جونیور، فرزند هشتم بود. هر دوی والدین از خانواده‌هایی با ریشه‌های مکانیک و کشاورزی بودند و تاریخچه‌ای نه‌چندان ثروتمند یا فقیر داشتند. روحیه‌ی اختراع و مهندسی جورج جونیور، از فعالیت‌ها و شغل پدرش نشأت گرفته است. جورج وستینگهاوس پدر، در صنعت تولید ماشین‌آلات کشاوری فعالیت می‌کرد. او در سال 1856 کارگاهی برای ساخت انواع ماشین‌آلات تأسیس کرد. کارگاه و فروشگاه پدر، بهترین محل مطالعه و تحصیل علم برای جورج پسر بود. درواقع او با مشاهده و تجربه‌ی جهان پیرامون، دانش اولیه‌ی خود را شکل داد. او در سال 1860 و با حقوق روزانه 50 سنت در کارگاه پدرش مشغول به کار شد. تا سال 1863، این حقوق به روزی 1/5 دلار افزایش یافته بود.

محل تولد وستینگهاوس جورج پدر مهارت‌های بالای مکانیکی داشت. او هفت پتنت ثبت‌شده دارد و احتمالا چند مورد ثبت‌نشده نیز توسط او اختراع شده‌اند. پتنت‌های پدر برخلاف پسر (با بیش از 400 پتنت ثبت‌شده) ساده‌تر بودند. البته جورج پدر اختراعاتی مهم در صنعت محل فعالیت داشت که در عین سادگی، کاربردهای فراوانی عرضه می‌کردند. ماشین‌های خیاطی، خرمن‌کوبی، جداسازی دانه‌ها و موارد مشابه، همگی موضوعات اختراع جورج پدر بودند. جورج وستینگهاوس پسر در جوانی به ارتش ملحق شد و در جنگ‌های داخلی آمریکا شرکت کرد. او در سال 1865 و پس از بازگشت از جنگ، مدتی را در کالج یونیون به تحصیل پرداخت و سه ماه بعد، به کارگاه پدر بازگشت. جورج پدر حاضر بود هزینه‌های تحصیل در دانشگاه را برای پسرش تقبل کند، اما او کار عملی و دانش تجربی را ترجیح می‌داد.

کارخانه‌ی پدر وستینگهاوس تحصیلات تجربی و فعالیت در صنعت برای جورج، از سن 19 سالگی به‌صورت جدی شروع شد و تا زمان مرگش در 49 سال بعد، ادامه داشت. او اولین پتنت خود را در 19 سالگی برای اختراع یک ماشین بخار دورانی ثبت کرد و از جوان‌ترین مخترعان تاریخ محسوب می‌شود. اختراعات مهم بعدی تا سال 1869 ادامه داشتند و اکثرا با صنعت حمل‌ونقل ریلی مرتبط بودند. جورج جونیور با بهره‌گیری از نتایج و محصولات همین اختراعات، کسب‌وکار کوچکی راه‌اندازی و در 8 اوت 1867 ازدواج کرد. اختراع ترمز هوایی قطار
اولین دستاورد بزرگ جورج وستینگهاوس (از اینجا منظور تنها جورج پسر است) در صنعت حمل‌ونقل ریلی متولد شد که شهرت بالایی را برای او به همراه داشت. اختراعات وستینگهاوس عموما باتوجه‌به نیازی انجام می‌شدند که او در صنعتی خاص حس می‌کرد. اختراع ترمز هوایی نیز در پی یک حادثه‌ی ریلی رخ داد و جوان آمریکایی در پی آن تصمیم گرفت تا ابزاری برای افزایش امنیت قطارها طراحی کند.

نقشه‌ی پتنت ترمز بخاری قطار اولین ترمزی که توسط وستینگهاوس طراحی شد، در تمامی واگن‌های قطار نصب می‌شد و کنترل اصلی آن در لوکوموتیو راننده قرار داشت. زنجیره‌ی ترمزها برای انتقال به طول قطار نیاز به طراحی دقیق داشت. جورج ابتدا طرح خود را نادیده گرفت، اما پس از بازدیدی که از قطارهای شیکاگو داشت، با طرحی مشابه روبه‌رو شد و تصمیم به اصلاح آن و به‌کارگیری سیلندرهای بخار گرفت. ابتدا برای تأمین نیروی ترمزها، بخار لوکوموتیو پیشنهاد شد
طرح سیلندر بخار برای اعمال نیرو در ترمزها، نیازمند سیلندر مجزا در هر واگن بود که جریانی از بخار از سمت لوکوموتیو به آن ارسال شود. جورج در حین درگیری با این طرح، به‌صورت اتفاقی با طرحی مکانیکی در یک مجله روبه‌رو شد که طراحی ترمز هوایی را در پی داشت. در طرح مجله، از هوای فشرده برای اعمال نیرو به یک ماشین نام برده شده بود. جورج با مطالعه‌ی این طرح، متوجه ظرفیت بالای هوای فشرده برای اعمال نیرو شد و از آن به بعد، طراحی‌های خود را به‌جای بخار، روی هوای فشرده متمرکز کرد.

پتنت ترمز هوایی و موتور بخار جورج برای پیاده‌سازی اولیه‌ی طرح خود نیاز به سرمایه داشت. او سفرهای متعددی را به سرتاسر آمریکا انجام داد و در جریان کارهای دیگر، نمایشی از طرح ترمزهای هوایی هم انجام می‌داد. مخاطبان اولیه، علاقه‌ای به طرح‌های او نشان نمی‌دادند و اولین قدم‌ها برای پیاده‌سازی طرح، به‌سختی طی می‌شد. به‌هرحال جورج منتظر سرمایه نماند و در اولین قدم، پتنت ترمز هوایی را در 10 ژوئیه 1868 ثبت کرد. پس از آن، 103 پتنت مرتبط با ترمزها توسط وستینگهاوس ثبت شدند که تا سال 1907 ادامه داشت. یکی از محصولات وستینگهاوس در آن سال‌ها، مکانیزم تغییر مسیر ریل قطار بود که در پیتسبورگ و توسط شرکت اندرسون اند کوک ساخته می‌شد. او در سال 1868 سفری به کارخانه داشت تا بازدیدی از مراحل تولید داشته باشد. در همان‌جا دیداری مهم با رالف بگلی انجام گرفت که منجر به تأمین هزینه‌ی اولین نمونه‌های ترمز هوایی قطار شد.

پتنت ترمز خودکار هوایی طرحی که وستینگهاوس برای ترمزهای قطار ارائه کرد، قبلا توسط مخترعان متعددی در انگلستان و آمریکا بررسی شده بود. آن‌ها نیز تلاش می‌کردند تا از نیروی بخار یا هوا و اعمال ترمز روی همه‌ی چرخ‌‌های قطار، ترمزی امن‌تر برای آن ارائه دهند. منتهی هیچ‌یک از طرح‌ها و حتی همه‌ی آن‌ها در ترکیب با یکدیگر، ساختاری منسجم و قابل اتکا برای ترمز قطار نداشتند. پتنت جورج، علاوه‌بر بهره‌گیری از طر‌ح‌های قبلی، دو دستگاه و قطعه‌ی جدید به ترمز اضافه می‌کرد که منجر به افزایش ایمنی و بهره‌وری می‌شد. وستینگهاوس یک شیر کنترلی به سیستم ترمز هوایی اضافه کرده بود که ساختاری سه‌طرفه داشت و توزیع نیرو را تنظیم می‌کرد. دستگاه دیگر، کوپلینگی بود که لوله‌های هوا را بین واگن‌های قطار به هم متصل می‌کرد. طراحی کوپلینگ‌ها به‌گونه‌ای بود که با عملکردی خودکار، نیروی ترمز به همه‌ی واگن‌ها منتقل شود.

طرح پتنت ترمز هوای فشرده با نهایی شدن طراحی و پیاده‌سازی اولیه، آزمایش اولین نمونه از ترمزهای هوای فشرده‌ی وستینگهاوس در سپتامبر سال 1868 انجام شد. او به‌نوعی خودش کنترل ترمز را بررسی کرد و اولین نمونه در سفری از یونیون استیشن به پیتسبورگ استفاده شد. ترمز وستینگهاوس به‌صورت خلاصه شامل این قطعات می‌شد: پمپ هوا که با استفاده موتور بخار متصل به دیگ بخار لوکوموتیو عمل می‌کرد؛ مخزن هوای فشرده در لوکوموتیو که هوا را تا 480 کیلوپاسکال فشرده می‌کرد؛ لوله‌ی هوای فشرده از لوکوموتیو تا مکانیزم شیرها در هر واگن، مکانیزم ترمز مبتنی بر شیر هوای فشرده که به‌صورت مجزا در هر واگن نصب شده بود. بیش از 100 پتنت برای بهینه‌سازی ترمزهای هوای فشرده ثبت شد
موفقیت سفر اول با استفاده از ترمزهای هوای فشرده‌ی وستینگهاوس، منجر به پیاده‌سازی سیستم در قطارهای بعدی شد. قطاری مجهز به 6 واگن، مقصد بعدی آزمایش ترمز بود که در راه‌آهن پنسیلوانیا شروع به حرکت کرد. هدف بعدی، پیاده‌سازی ترمزها در قطاری بزرگ‌تر با 10 واگن بود که باز هم در راه‌آهن پنسیلوانیا انجام شد. مدیران راه‌آهن به‌مرور متوجه موفقیت طرح وستینگهاوس شدند و در آزمایش‌های بعدی، ترمزها در شیکاگو و ایندیاناپلیس به نمایش گذاشته شد.

طرح کارخانه‌ی ترمز هوایی وستینگهاوس وستینگهاوس پس از موفقیت در جلب نظر مدیران شرکت‌های راه‌آهن، ترمزهای ابداعی خود را در قطارهای بسیار بیشتری نصب کرد تا سال 1874 و پنج سال پس از اولین سفر آزمایشی، 2281 لوکوموتیو و 7254 واگن به ترمزهای هوای فشرده مجهز شوند. از میان آن‌ها، 148 لوکوموتیو و 724 واگن به کشورهای خارجی صادر می‌شدند که زمینه را برای شهرت جهانی وستینگهاوس فراهم می‌کردند. جورج برای تولید ترمزهای هوای فشرده، شرکتی را به‌نام Westinghouse Air Brake Company در پنسیلوانیا تأسیس کرد که به‌نام WABCO مشهور شد. مخترع ترمز هوای فشرده پس از موفقیت‌های سریع در آمریکا، تصمیم گرفت تا طرح خود را به اروپایی‌های معرفی کند. او در سال 1871 سفری به اروپا داشت، اما نتوانست مدیران راه‌آهن بریتانیای کبیر را به استفاده از طرح خود مجاب کند. دراین‌میان جورج دیداری با سردبیرهای مجله‌ی مشهور Engineer داشت و طرح خود را در جلسه‌های متعدد برای آن‌ها توضیح می‌داد. یکی از سردبیرها مقاله‌ای پیرامون استانداردهای لازم ترمز در خطوط آهن بریتانیا به جورج داد که زمینه را برای بهبود طرح ترمزها و اختراع ترمز خودکار فراهم کرد.

ترمزهای اولیه‌ی وستینگهاوس هنوز در برخی قطارها استفاده می‌شوند پیش‌نیازهای راه‌آهن بریتانیا برای به‌کارگیری ترمز هوای فشرده، عموما به امنیت سیستم در وضعیت‌های اورژانسی اشاره می‌کرد. وستینگهاوس با مطالعه‌ی نیازها، سیستمی با تأمین هوای فشرده‌ی ذخیره معرفی کرد که در هر واگن به‌صورت مجزا نصب می‌شد. این طرح، اولین بهینه‌سازی سیستم ترمز وستینگهاوس بود که در سال‌های آتی منجر به ارائه‌ی پتنت‌های بسیار بیشتر (103 پتنت) و ارائه‌ی ترمزهای امن برای قطارها شد. ورود به صنعت برق
پس از معرفی و بهینه‌سازی اختراع انقلابی در صنعت حمل‌ونقل ریلی، نوبت به مشارکت قابل‌توجه وستینگهاوس در صنعت توزیع برق می‌رسد. او جریان برق متناوب را به جهانیان معرفی کرد که توزیع برق را در فواصل طولانی، بسیار آسان‌تر می‌کرد. او در یک دوره‌ی زمانی کوتاه دستاوردهای مهمی همچون روشنایی قوس الکتریکی، روشنایی رشته‌ای، واگن برقی، جریان برق متناوب تک فاز و درنهایت جریان برق متناوب چند فاز را معرفی کرد. وستینگهاوس، تسلا و ادیسون مثلث آتشین صنعت توزیع برق بودند
در توضیح جریان برق متناوب و مستقیم باید بدانید که نتیجه‌ی آن‌ها تفاوت چندانی با هم ندارد. جریان مستقیم تنها در یک مسیر حرکت می‌کند، درحالی‌که مسیر حرکتی جریان متناوب به‌سرعت تغییر کرده و مفهوم فرکانس را تداعی می‌کند. تفاوت اصلی جریان‌های برق مستقیم و متناوب، در تولید و توزیع آن‌ها نمایان می‌شود. امروزه جریان متناوب سهم اصلی تولید و توزیع برق را به خود اختصاص داده است. وستینگهاوس از بازیگران اصلی این تغییر مسیر در توزیع برق بود و حتی جریان متناوب، تا مدت‌ها به‌نام جریان وستینگهاوس شناخته می‌شد.

ساختمان اولین شرکت وستینگهاوس الکتریک وستینگهاوس از مخترعان مفاهیم اولیه‌ی الکتریسیته نبود. اکثر دستاوردهای او، نتیجه‌ی بررسی و بهینه‌سازی اختراعات دیگر پیش‌گامان محسوب می‌شوند. وستینگهاوس برای اولین‌بار در کارگاه پدر با مفاهیم برق آشنا شده بود، اما تا سال‌ها به‌خاطر بالا بودن ظرفیت‌های مکانیزم‌ها، وقت خود را صرف مطالعات و اختراع‌های مکانیکی کرد. در آن زمان کاربرد اصلی برق در صنعت ارتباطات و تلگراف خلاصه می‌شد، اما مکانیک کاربردهای بسیار بیشتری داشت. اولین طراحی‌ها و نظریه‌پردازی‌های وستینگهاوس پیرامون صنعت برق، درباره‌ی استفاده از آن در ترمز قطار بود. در سال‌های بعد، تحقیقات پیرامون سیستم‌های روشنایی و درنهایت سیستم‌های توزیع برق نیز در دستور کار وستینگهاوس و همکارانش قرار گرفت. در دهه‌ی 1880، آمریکا در اوج استفاده از فناوری برق قرار داشت. اولین سیستم‌هایی که در این کشور استفاده می‌شدند، برق مستقیم داشتند، درحالی‌که در اروپا، توسعه‌ی جریان برق متناوب و استفاده از آن، با جدیت پیگیری می‌شد. در سال 1881 برای اولین‌بار جریان برق متناوب در انگلستان آزمایش و رونمایی شد. لوسین گالارد از فرانسه و جان گیبز از انگلستان به‌عنوان مخترعان جریان برق متناوب شناخته می‌شوند.

تبلیغ کارخانه‌ی وستینگهاوس و برق متناوب وستینگهاوس در سال 1885 پس از آشنایی‌های اولیه با صنعت الکتریسیته تصمیم گرفت تا شانس خود را در پیاده‌سازی جریان برق متناوب امتحان کند. او چند ترانسفورماتور برند گالارد-گیبز را خریداری و به آمریکا وارد کرد. به‌علاوه یک ژانراتور برق متناوب نیز از شرکت زیمنس خریداری شد تا اولین سیستم توزیع برق متناوب توسط وستینگهاوس در پیتسبورگ آزمایش شود. سه مهندس برق، اولین استخدام‌های وستینگهاوس در توسعه‌ی جریان برق متناوب بودند. آن‌ها وظیفه‌ی بهبود عملکرد ژنراتور و ترانسفورماتور‌ها را بر عهده داشتند تا ژنراتور AC با ولتاژ ثابت تولید کنند. یک سال بعد، شرکت Westinghouse Electric Company تأسیس شد تا فعالیت‌های مخترع آمریکایی در صنعت برق را مدیریت کند. این شرکت در سال 1888 به Westinghouse Electric and Manufacturing Company تغییر نام داد. دغدغه‌ی اصلی جورج در شرکت صنایع برقی، توزیع برق جریان متناوب در فواصل طولانی بود.

نمای داخلی از کارخانه‌ی وستینگهاوس وستینگهاوس و تسلا
مقاله‌های مرتبط:
بیوگرافی توماس ادیسون، بزرگ‌ترین مخترع آمریکایی مشهور به جادوگر منلوپارک بیوگرافی نیکولا تسلا، نابغه فراموش شده دنیای الکتریسیته
نیکولا تسلا در سال 1884 به آمریکا مهاجرت کرد و ابتدا در شرکت توماس ادیسون استخدام شد. ادیسون در آن سال‌ها به‌عنوان مخترع و ارائه‌کننده‌ی جریان برق مستقیم در آمریکا شناخته می‌شد. تسلا پس از مدتی متوجه شد که نمی‌تواند با ادیسون همکاری کند و از او جدا شد. جدایی تسلا از ادیسون، یکی از نقاط عطف مهم تاریخی برای مثلث بزرگان صنعت الکتریسیته یعنی ادیسون، وستینگهاوس و تسلا محسوب می‌شود. تسلا پس از جدایی از ادیسون تصمیم گرفت تا شرکت خود را به‌نام Tesla Electric Light Company با تمرکز بر تولید روشنایی قوس الکتریکی تأسیس کند. او در سال 1885 ایده‌های خود را نهایی کرده بود و به‌دنبال سرمایه‌گذار می‌گشت. ایده‌های تسلا نتوانست نظر سرمایه‌گذاران را به خود جلب کند و او درنهایت مجبور به کار کردن برای دیگران و کسب درآمد شد. وستینگهاوس در سال 1888 با تسلا و دستاوردهایش آشنا شد. او که به‌دنبال روشی برای توزیع بهینه‌ی برق می‌گشت، ایده‌های تسلا را به چشم راه‌حل بهینه برای چالش خود می‌دید. درنهایت طراحی‌های تسلا به قیمت 60 هزار دلار (حدود 1/5 میلیون دلار زمان حاضر) خریداری شدند. به‌علاوه سهمی از شرکت وستینگهاوس الکتریک نیز به او اهدا شد.

هیدروژنراتورهای تأمین‌کننده‌ی برق وستینگهاوس تسلا پس از فروش حق پتنت خود، همکاری با وستینگهاوس را ادامه داد تا طرح توزیع برق خود را بهینه‌سازی کند. درنتیجه وستینگهاوس و تسلا با برق AC دربرابر ادیسون و برق DC قرار گرفتند. درنتیجه‌ی این تقابل تاریخی، طرفداران DC ازجمله ادیسون همه‌ی تلاش خود را به‌کار گرفتند تا مانع از شهرت جریان برق متناوب شوند. ادیسون تبلیغات غیراخلاقی منفی علیه برق متناوب انجام می‌داد
کمپینی که ادیسون برای مقابله با توسعه‌ی جریان برق متناوب داشت، برخی اوقات رفتارهای غیراخلاقی انجام می‌دادند. آن‌ها مردم را به دروغ از پیامدهای AC می‌ترساندند و حتی آن را مضر برای سلامتی انسان می‌نامیدند. ادیسون تا جایی پیش رفت که نصب ژنراتور برق متناوب وستینگهاوس را برابر با پیاده‌سازی فرمان مرگ عمومی در نیویورک عنوان کرد. نمایشگاه کلمبیا و پروژ‌ه‌ی نیاگارا
در سال 1893 نمایشگاهی به‌نام Columbian Exposition در شیکاگو برگزار شد. نمایشگاه مذکور تأثیرات مهمی بر زندگی جورج داشت و توجه و سرمایه‌های فراوانی به سمت او سرازیر کرد. وستینگهاوس در رقابت برای روشنایی این نمایشگاه هم با ادیسون رقابت کرد و درنهایت با قیمتی بسیار پایین‌تر پیروز شد. اگرچه شرکت او به‌خاطر قیمت پایین، خسارت مالی زیادی متحمل شد، اما نتایج فنی و شهرتی که در نمایشگاه به دست آمد، مزایای زیادی برای وستینگهاوس الکتریک داشت.

نورپردازی نمایشگاه شیکاگو توسط شرکت وستینگهاوس الکتریک نمایشگاه سال 1893، برای اولین‌بار از این حجم نور مصنوعی استفاده می‌کرد. تیم وستینگهاوس با بهره‌گیری از فرصت پیش‌آمده، نه‌تنها برای نمایش محصولات خود در حوزه‌ی روشنایی استفاده کرد، بلکه نوآوری‌ها در تولید و توزیع برق را نیز به نمایش گذاشت. نمایشگاه مذکور در حوزه‌ی معماری برگزار می‌شد، اما متخصصان فنی حاضر در آن، قدرت بالای وستینگهاوس در تأمین برق را نیز به‌خوبی مشاهده کردند. مساحت فضای اختصاصی تأمین برق برای نمایشگاه شیکاگو، یکی از رکوردشکنی‌های آن سال‌ها بود. 12 ژنراتور، هرکدام با قدرت 1000 اسب‌بخار به‌کار گرفته شدند که در نوع خود بزرگ‌ترین سیستم تأمین برق متناوب را تشکیل می‌دادند. شرکت وستینگهاوس درکنار بخش روشنایی، برای اولین‌بار از سیستم تأمین برق چندفازی خود رونمایی کرد. یک موتور القایی دوفازی که جریان خود را از ژنراتورهای اصلی دریافت می‌کرد، به‌عنوان نمایش اصلی شرکت وستینگهاوس در نمایشگاه شیکاگو معرفی شد. نمایشگاه شیکاگو همه تردیدها درباره‌ی امن بودن برق AC را از بین برد
نمایشگاه سال 1893 و حضور قوی وستینگهاوس، ضربه‌ی آخر را به شک‌وشبهه پیرامون سیستم تأمین برق AC چندفازی وارد کرد. البته سیستم روشنایی نیاگارا شهرت جهانی سیستم‌های جریان متناوب را ایجاد کرد، اما نمایشگاه شیکاگو، مهر تأییدی بود که توسعه‌های بعدی را آسان‌تر کرد. در سال‌های پایانی دهه‌ی 1880، پروژه‌های برای تأمین برق و روشنایی آبشار نیاگارا شروع شد. مقامات محلی برای تأمین سرمایه و انتخاب پیمانکار به نیویورک رفتند. پس از تشکیل گروهی برای اجرای پروژه، استفاده از دستگاهی هیدرولیکی برای تولید برق تصویب شد و اروپا، اولین مقصد جست‌وجو برای پیمانکار بود. در آن زمان جورج وستینگهاوس، نماینده‌ای به لندن فرستاده بود تا برنامه‌های تأسیس شعبه‌ی انگلستان شرکت را پیگیری کند. او در انگلستان با هیئت اصلی پروژه‌ی نیاگارا دیدار داشت که درنهایت وستینگهاوس را به این پروژه‌ی بزرگ نزدیک کرد.

ژنراتورهای نیاگارا جورج وستینگهاوس ابتدا علاقه‌ای به پروژه‌ی نیاگارا نشان نداد. ازطرفی او با گروه‌های بزرگی از مهندسان جوان در شرکتش همکار بود که همگی اشتیاق زیادی به امتحان کردن فرصت‌های جدید داشتند. البته جورج همیشه اشتیاق بیشتری نسبت به آن‌ها داشت. به‌هرحال در سال 1890 گروهی از مهندسان پروژه‌ی ساخت منبع تغذیه‌ی هیدرولیکی 100 اسب بخاری در کلرادو را به وستینگهاوس ارائه کردند که با موافقت او روبه‌رو شد. این پروژه شروعی بر تولید تجهیزات هیدرولیکی تأمین‌کننده‌ی برق توسط وستینگهاوس شد. ادیسون و وستینگهاوس در پروژه‌ی نیاگارا هم با هم رقابت کردند. جنرال الکتریک و وستینگهاوس الکتریک هردو پیشنهادهایی را به هیئت انتخاب پروژه ارائه کرده بودند تا سه دستگاه ژنراتور برق متناوب پنج هزار اسب بخاری برای تأمین برق نیاگارا آماده کنند. به‌علاوه، پیشنهادهای انتقال و توزیع برق نیز توسط این دو شرکت ارائه شد. درنهایت در اکتبر سال 1893، طرح شرکت وستینگهاوس انتخاب شد و جنرال الکتریک بار دیگر شکست خورد. اولین نیروگاه هیدرولیکی برق متناوب در نیاگارا، هنوز به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نقاط عطف صنعتی شناخته می‌شود. 15 هزار اسب‌بخار با استفاده از سه ژنراتور در این نیروگاه تولید می‌شد که بعدا هشت دستگاه دیگر به آن‌ها افزوده شد. سه دستگاه اولیه که از سال 1895 کار خود را شروع کردند، هنوز مشغول به کار هستند و برق تجاری تولید می‌کنند. پروژه‌های متفرقه
وستینگهاوس علاوه‌بر فعالیت‌ها و موفقیت‌هایی که در صنایع نیوماتیک و برق داشت، در پروژه‌های متفرقه‌ی دیگر همچون معدن‌کاوی هم فعالیت می‌کرد. او در سال 1889 معدن‌های متعددی را در کوه‌های پاتاگونیا خریداری کرد که به تأسیس شرکت Duquesne منجر شد. او برای تأسیس مرکز مدیریت شرکت خود، شهری را در همان منطقه تأسیس کرد که البته امروز متروکه شده است.

توربین بخار وستینگهاوس تولید برق، از حوزه‌های مورد علاقه‌ی وستینگهاوس بود که به پروژه‌های بزرگی هم منجر شد. او ابتدا سیستم‌های توزیع برق متناوب را توسعه داده بود، اما کم‌کم به تولید آن نیز علاقه‌مند شد. در آن سال‌ها، استفاده از نیروی آب در حال سقوط یا حرکت به‌عنوان نیروی اصلی تولید الکتریسیته شناخته می‌شد و موتورهای بخار نیز روش‌های جایگزین بودند. وستینگهاوس به این نتیجه رسید که موتورهای بخاری رفت‌ و برگشتی بازدهی لازم را ندارند و سروصدای زیادی هم تولید می‌کنند. او تصمیم گرفت تا موتوری با ساختار دورانی تولید کند. اولین تلاش‌های وستینگهاوس برای ساخت موتور بخار دورانی، به محصولی غیرکاربردی منجر شد. چارلز آلگرنون پارسونز، مهندس بریتانیایی بود که در سال 1884 توربین‌های بخار را طراحی کرده و توسعه داده بود. اولین محصول او، توربینی 7/5 کیلوواتی بود که آزمایش‌‌های اولیه را هم به‌خوبی پشت سر گذاشت. وستینگهاوس در سال 1885 حق پتنت توربین‌ها را از پارسونز خریداری کرد تا آن‌ها را به تولید انبوه برساند. فناوری توربین‌ها نیز بهینه‌سازی شد و مقیاس‌دهی تولید در دستور کار شرکت وستینگهاوس قرار گرفت. وستینگهاوس تا سال‌های پایانی از نوآوری وخلاقیت دست بر نمی‌داشت
وستینگهاوس در سال 1898 توربین 300 کیلوواتی معرفی کرد. او در کارخانه‌ی خود از همین توربین استفاده و آن را جایگزین موتورهای رفت و برگشتی کرد. یک سال بعد، توربین 1/5 مگاواتی با قابلیت 1200 دور بر دقیقه در شرکت روشنایی هارتفورد الکتریک نصب شد. قدم بعدی توسعه‌ی توربین‌ها، ساخت تجهیزاتی برای نیروی محرکه‌ی دریایی بود. توربین‌های بزرگ آن زمان، حداکثر بازدهی خود را در سه هزار دوربردقیقه نشان می‌دادند، درحالی که بهترین پروانه‌ها در حالت 100 دور بر دقیقه کار می‌کردند. درنتیجه برای حصول بهترین نتیجه باید سیستم جعبه‌دنده‌ی کاهشی پیاده‌سازی می‌شد، اما پیاده‌سازی سیستمی که بتواند در دور موتور بالا و قدرت بالا کار کند، واقعا دشوار بود. یک اشتباه کوچک در موقعیت‌دهی دنده‌ها باعث می‌شد تا کل سیستم نابود شود. وستینگهاوس و تیمش برای حل این چالش، سیستم موقعیت‌دهی خودکار را برای دنده‌ها پیاده‌سازی کردند تا توربین‌های بزرگ را در کشتی‌های بزرگ به‌کار گیرند.

خانه‌ی وستینگهاوس در پیتسبورگ وستینگهاوس تقریبا در تمامی طول عمر خود روحیه‌ی خلاقیت و نوآوری خود را حفظ کرد. او مانند ادیسون روحیه‌ی یادگیری ازطریق تجربه داشت. وستینگهاوس حتی ساخت پمپ‌های گرمایی با قابلیت تولید گرما و سرما را در دستور کار خود قرار داد. او اعتقاد داشت چنین سیستمی می‌تواند نیروی کافی برای راه‌اندازی و کار کردن خودش را تأمین کند و به نیروی خارجی نیازی نخواهد بود. سیستم تعلیق هوای فشرده‌ برای خودروها، از آخرین نوآوری‌های وستینگهاوس بود
ساخت ماشین، حرکت دائمی هدف وستینگهاوس از توسعه‌ی پمپ گرمایی بود. دانشمند بریتانیایی لرد کلوین، زمانی در پروژه‌ی نیاگارا با وستینگهاوس همکار شده بود. او به جورج گفت که ساخت چنین ماشینی، قوانین ترمودینامیک را نقض می‌کند و کاربردی نخواهد بود. وستینگهاوس اعتقاد داشت حتی اگر تلاش‌هایش در ساخت ماشین حرکت دائم شکست بخورد، حداقل می‌تواند پتنتی برای سیستم پمپ گرمایی ثبت کند. درواقع او برنامه‌های فروش پتنت و کسب درآمد را نیز با این تلاش‌ها پیگیری می‌کرد. با شروع قرن بیستم، صنعت اتومبیل به‌عنوان پیشرفته‌ترین فناوری در جهان شناخته می‌شد. وستینگهاوس نمی‌خواست از روند موجود در جهان عقب بماند و تصمیم به فعالیت در این حوزه گرفت. او به اولین اختراعات و دستاوردهای خود رجوع کرد و طرح‌های برای سیستم تعلیق هوایی خودروها ارائه داد.

زندگی شخصی و مرگ
جورج وستینگهاوس و مارگورت ارسکین واکر در سال 1867 با هم ازدواج کردند. ازدواج آن‌ها 47 سال دوام داشت که تنها یک پسر، نتیجه‌ی آن بود. جورج وستینگهاوس سوم، پسر جورج وستینگهاوس جونیور بود که در شرکت‌های تحت مدیریت پدر، وظایف مهندسی و نوآوری را بر عهده داشت. زوج وستینگهاوس ابتدا در پیتسبورگ ونسیلوانیا ساکن شدند. آن‌ها سپس خانه‌‌هایی در لنوکس ماساچوست و واشنگتن منطقه‌ی کلمبیا هم خریداری کردند. فعالیت وستینگهاوس در سمت‌های مدیریتی شرکت‌هایش تا سال 1907 ادامه داشت. بحران مالی آن سال‌ها باعث شد تا او از موقعیت کنترلی شرکت خارج شود و سال 1911، سال خروج کامل از صنعت شد. از همان زمان، وضعیت سلامتی جورج نیز رو به وخامت می‌رفت.

محل دفن وستینگهاوس، گورستان آرلینگتون جورج وستینگهاوس در 12 مارس 1914 در نیویورک سیتی از دنیا رفت. او ابتدا در گورستان وودلان نیویورک دفن شد. وستینگهاوس یک بازمانده‌ی جنگ داخلی بود، درنتیجه پیکرش در سال 1915 به گورستان ملی آرلینگتون منتقل شد. همسر جورج نیز تنها سه ماه پس از او، از دنیا رفت. در سال 1918، خانه‌ی اولیه‌ی وستینگهاوس تخریب شد و زمین آن به شهر پیتسبورگ رسید. در آن منطقه پارکی به‌نام پارک وستینگهاوس تأسیس شد. در سال 1930، یادواره‌ی وستینگهاوس با سرمایه‌ی کارمندانش در پارک شنلی پیتسبورگ نصب شد. به‌علاوه پلی نیز به‌نام او در نزدیکی یکی از کارخانه‌هایش در ترتل کریک وجود دارد. در سال 1989، نام جورج وستینگهاوس در تالار ملی مخترعان ثبت شد.