چاپ

چند روز پيش برنامه راديوئي رو گوش ميدادم که موضوع برنامه در مورد کالاهاي ايراني بود و مجري برنامه سوالي در مورد تبليغات کالاهاي ايراني مطرح کرده بود، شنوندگان برنامه ديدگاه هاي مختلفي را از طريق پيامک به برنامه ارسال مي کردند و مجري برنامه آنها را مي خواند. در بين پيام هاي دريافتي نظري که بيش از همه تکرار مي شد اين بود که “جنس خوب نياز به تبليغات ندارد” و مجري هم اين نظر را تاييد مي کرد.

من به اين موضوع فکر مي کردم که واقعا چرا مردم فکر مي کنند که جنس خوب نياز به تبليغات ندارد؟ چه چيزي باعث شده است که اين نوع طرز فکر در ذهن مردم شکل بگيرد؟

مايکل آرسالامون در کتاب بازاريابي خود مي نويسدبيشتر مشتريان يک رابطه عشق – نفرت با تبلغات دارند و در يک بررسي انجام شده بيش از نيمي از پاسخ دهندگان گفته اند که “از خريد محصولاتي که با آگهي و بازاريابي بر خريد اصرار مي کنند، اجتناب مي کنند”.

اين تنفر از تبليغات با گسترش پيامک هاي تبليغاتي نيز بيشتر شده و صنعت تبليغات رفته رفته جايگاه ذهني منفي اي در ذهن مردم پيدا کرده است.

با در ذهن داشتن همه اين ها مي خواهم شما به عنوان دنبال کنندگان حرفه اي مسائل تخصصي بازاريابي به دو سوال پاسخ دهيد

1) چه چيزي باعث اين شده است که بيشتر مردم در اين عقيده باشند که : جنس خوب نياز به تبليغ ندارد؟

2) با پذيرفتن اين حقيقت که تبليغات جايگاه چندان مثبتي در ذهن مردم ندارد، چگونه بايد رفتار کنيم تا مخاطب آزرده نشود و تبليغاتي منجر به فروش داشته باشيم؟