اميد به زندگي در هر جامعه اي با بهداشت و سلامت جسمي و رواني افراد جامعه رابطه مستقيم دارد. در دهه هاي اخير با افزايش بهداشت عمومي و مراقبتهاي پزشکي، بهبود وضعيت تغذيه، کاهش مرگ و مير نوزادان و ... نرخ اميد به زندگي نيز افزايش پيدا کرده است.
از طرف ديگر اگر يک بررسي اجمالي به نرخ اميد به زندگي در کشورهاي مختلف جهان داشته باشيم، به راحتي مي توان به ارتباط بين اين شاخص با ميزان پيشرفت يا عقب ماندگي کشورها پي برد. به طوري که در اغلب کشورهاي پيشرفته، اميد به زندگي به طور بارزي بالاتر از کشورهاي عقب مانده مي باشد.
به طوري که در نقشه زير مي بينيد در کشورهاي اروپايي، آمريکاي شمالي، ژاپن و استراليا شاخص اميد به زندگي بالاتر از 80 سال است و در مقابل اغلب کشورهاي آفريقايي و همچنين افغانستان ازکمترين نرخ اميد به زندگي برخوردار هستند. به طوري که در برخي از اين کشورها اين شاخص حتي کمتر از 45 سال مي باشد.
شاخص اميد به زندگي در ايران نيز 70 تا 72 سال است که در بين کشورهاي منطقه بالاتر از افغانستان، پاکستان و عراق و پايين تر از عربستان مي باشد.