بزرگنمايي:

سیاست و بازاریابی - در نیوزیلند فسیل پنگوئنی پیدا شده است که در حالت ایستاده، قدی به‌اندازه‌ی قد یک انسان داشته و از دیگر فسیل‌های یافت‌شده در منطقه متمایز است.

نیوزیلند خانه‌ی باستانی طوطی‌ها و پنگوئن‌های غول‌پیکر است. پژوهشگران بقایای پرنده‌ای را پیدا کرده‌اند که قد آن به حالت ایستاده تقریبا به‌اندازه‌ی قامت یک انسان بوده است؛ یکی از بزرگ‌ترین پنگوئن‌های روی زمین . دیرینه‌شناسان این پنگوئن را Crossvallia waiparensis نامیده‌اند که به راسته‌ی پنگوئن‌سانان تعلق دارد. استخوان‌های فسیل‌شده‌ی پنگوئن در بستر فسیلی ویپارا گرینسند پیدا شده است؛ جایی که چندین گونه‌ی دیگر از پنگوئن‌سانان نیز در آن کشف شده است. جرالد مایر ، از موزه‌ی تاریخ طبیعی زنکنبرگ آلمان می‌گوید: فسیل‌های کشف‌شده در آنجا، درک ما را از تکامل پنگوئن‌ها بسیار شفاف‌تر کرده است.
از روی شکل استخوان‌های پا دیرینه‌شناسان می‌گویند گونه‌ی تازه کشف‌شده از دیگر گونه‌های پنگوئنی کشف‌شده در محل متمایز است. آن‌ها از روی طول استخوان‌ها اندازه‌ی پنگوئن را تخمین زده‌اند: قدی درحدود 1.6 متر و وزنی حدود 70 تا 80 کیلوگرم. این حیوان حدود 66 تا 56 میلیون سال قبل و در عصر پالئوسن زندگی می‌کرده و یکی از اولین پنگوئن‌های غول‌پیکر زمین بوده است. این جانور به گروه پنگوئن‌های غول‌پیکری مانند Kumimanu biceae که در سال 2017 کشف شد و وزن آن 100 کیلوگرم و قد آن 1.65 متر تخمین زده شد و Palaeeudyptes klekowskii با دو متر قد و 115 کیلوگرم وزن می‌پیوندد. پنگوئن جدید همچنین خویشاوندی نزدیکی با پنگوئن منقرض‌شده‌ی دیگری دارد که در پالئوسن پسین در قاره‌ای دیگر زندگی می‌کرد: C. unienwillia که بقایای آن در جزیره‌‌ی سیمور در جنوبگان کشف شده است. شواهد زمین‌شناسی و دیرینه‌شناسی نشان می‌دهد در آن زمان، ارتباط بین استرالیا و نیوزیلند و جنوبگان بسیار قوی بوده و پوشش گیاهی و حیات‌وحش مشابهی داشته‌اند. تشابه بین دو پنگوئن درک ما را از ارتباط قاره‌ها در ده‌ها میلیون سال پیش تقویت می‌کند. پائول اسکوفیلد ، یکی از مسئولان موزه‌ی کنتربری می‌گوید: در زمان حیات گونه‌های Crossvallia ، نیوزیلند و جنوبگان از آنچه امروز هستند، بسیار متفاوت بوده‌اند: جنوبگان پوشیده از جنگل بوده است و هر دو منطقه اقلیم بسیار گرم‌تری داشته‌اند.
این شواهد از این فرضیه نیز حمایت می‌کند که پنگوئن‌ها طی تاریخ تکاملی خود، در حال بزرگ‌شدن بودند تا اینکه ناگهان شروع به کوچک‌شدن کردند. تصور می‌شود این کوچک‌شدن با پیدایش پستانداران دریایی همچون فک‌ها و نهنگ‌ها و دیگر موجودات ارتباط داشته باشد که بر سر منابع غذایی و قلمرو در رقابت بودند. هرچه فسیل‌های بیشتری پیدا کنیم، تصویر نحوه‌ی تغییر اندازه‌ی پنگوئن‌ها واضح‌تر می‌شود. محوطه‌ی گرینسند منبعی غنی از فسیل برای این دوره‌ی عجیب تاریخ پرندگان است. مایر گفت: فسیل‌های بیشتری خواهد آمد که فکر می‌کنیم گونه‌های جدیدی محسوب می‌شوند که هنوز در انتظار توصیف هستند. یافته‌های پژوهشگران در مجله‌ی Alcheringa: An Australasian Journal of Palaeontology تشریح شده است.