بزرگنمايي:

شرايط در قرن حاضر به گونه‌اي است که اغلب ما بسيار پرمشغله شده‌ايم. هر روز کارهاي زيادي هست که بايد انجام دهيم. گرچه در بسياري از موراد نمي‌توانيم کارهايي را که قصد انجامشان را داريم و برايشان برنامه‌ريزي کرده‌ايم، به اتمام برسانيم و در واقع هميشه از برنامه عقب هستيم.

پدر يکي از همکاران که در شهر کوچکي در مرکز کشور زندگي مي‌کند، براي چند روز به خانه پسرش در تهران آمده بود. يک روز هم به همراه همکارم به محل کارمان آمد. پيرمرد خوش صحبتي بود و از زندگي در شهر کوچکش مي‌گفت. وقتي از او در مورد تهران پرسيدم، انگار منتظر چنين سوالي بود. با هيجان جواب داد:

«من نمي دانم چرا در اين شهر همه عجله دارند. کسي راه نمي رود. همه در حال دويدن هستند. انگار هميشه ديرشان شده است. از صبح که بيدار مي‌شوند تا شب که به خانه برمي‌گردند، در حال دويدن هستند. حتي غذا خوردنشان هم با عجله است!»

شايد ما آنقدر در اين شرايط زندگي غرق شده‌ايم که خودمان متوجه نيستيم چقدر در انجام کارها عجله داريم و به قول معروف «بدو بدو مي کنيم» و البته شب خسته و کوفته از مشغله هاي روز و ناراضي از نحوه انجام کارها و همچنين خيل کارهاي ناتمام و بر زمين مانده، به خواب مي‌رويم تا فردا روز پر مشغله ديگري را آغاز کنيم. تا اين روزمرگي همچنان ادامه پيدا کند.

ولي آيا هيچ به اين فکر مي‌کنيم که اين همه تلاش بي وقفه براي چيست؟ چرا افرادي مثل پدر همکارم، علي رغم اين که خود را درگير چنين مشغله‌هايي نکرده اند، از زندگيشان هم راضي‌ترند؟ در ضمن کار عقب افتاده هم ندارند.

برخي از ما کارهاي روزانه‌مان آن قدر زياد است که بايد آنها را ليست کنيم تا فراموشمان نشود. ليستهاي بلند و بالايي که در انتهاي زمان پيش بيني شده براي انجامشان، فقط تعداد معدودي از آنها خط مي خورد و بقيه همچنان براي مدت مديدي در ليست جا خوش مي کنند. و البته اگر به موارد باقيمانده کمي بيشتر دقت کنيم، مي بينيم که اتفاقا اين موارد از جمله مهمترين کارهايي است که بايد انجام مي‌داديم ولي به عکس کارهاي را انجام داده‌ايم که جزو کارهاي کم اهميت هستند و چه بسا انجامشان زياد هم ضروري نبوده است!

تهيه ليست کارها و برنامه‌ريزي براي انجام آنها به خودي خود کار بسيار خوب و پسنديده‌اي است، به شرط آن که در به انجام رساندن آنها هم مصمم باشيم. به خصوص اين که سعي کنيم کارهاي مهم و تاثيرگذار را در اولويت انجام قرار دهيم. به قول برايان تريسي بايد ابتدا قورباغه بزرگ و زشت را قورت داد.

ولي اگر قرار باشد با نوشتن ليست انجام کارها، کارهاي غيرضروري را در اولويت انجام قرار دهيم و زماني براي انجام کارهاي ضروري و فوري باقي نگذاريم، اين ليست کردن‌ها و برنامه‌ريزي‌ها به جز تلف کردن وقت چيزي عايدمان نخواهد کرد. در اين حالت در واقع شايد به طور ناخودآگاه خودمان را بيشتر مشغول کارهاي کم اهميت مي‌کنيم تا زماني براي انجام کارهاي مهمتر (و احتمالا دشوارتر) نداشته باشيم!

ولي چاره کار چيست؟ چگونه مي توان جنبه‌هاي منفي ليست کردن و برنامه‌ريزي را حذف کرد و از جنبه‌هاي مثبت آن سود برد؟